Je kiest voor een ‘pretpakket’. Je gaat iets leuks doen voor een habbekrats (want je doet het toch voor je plezier?). Je bent weinig realistisch. En het is allemaal niet zo nuttig eigenlijk wat je doet.
Alfadenkers werden en ik denk ook worden niet voor vol aangezien.
En dat vind ik jammer. Want ik ben er zelf ook zo een. En voel me zwaar onderdrukt 😉
Ik ben nu twee boeken tegelijk aan het lezen voor inzicht een inspiratie: deze en deze.
En wat Godin en Pink allebei zeggen is dit: de rechterhersenhelft-denkers, oftewel de sensitieven en creatieven, worden de drijvende kracht van onze economie. Al het meer routinematige en cijferwerk wordt immers overgelaten aan computers en Azië.
In onze westerse wereld van overvloed aan spullen en ideeën gaat het er om dat je daar iets nieuws aan toe kunt voegen, iets wat betekenis heeft en er goed uit ziet. Iets wat authentiek is en mensen raakt.
Commerciële bedrijven als Ford nemen daarom kunstenaars in dienst om een nieuwe manier van marketing te bewerkstelligen. Reclamebureaus gaan niet meer aan de slag met een briefing van een bedrijf, maar zoeken een bedrijf (dus geld) bij hun idee. Net als start-ups. Of Enzo Knol.
Wat betekent dit voor het onderwijs?
Dat het slim is kinderen op te leiden tot zelfstandige, creatieve denkers en makers.
En dat dat ook heel goed kan met behulp van digitale middelen. En programmeren.
Mitch Resnick, bedenker van het educatieve programma Scratch, verwoordde dit mooi op de onlangs gehouden conferentie Scratch 2015 Amsterdam:
