Daar lag ‘ie dan, in de voederbak. Met alleen een lapje om hem heen. In een of andere schuur.
Hij had het best koud eigenlijk. Maar zijn moeder zorgde goed voor hem. Zijn vader ook, als dat zijn vader was tenminste.
Zijn moeder had hem verteld dat hij een grootse taak in het leven had te vervullen. Hij zou een heel wijs persoon worden die de mensen zou verlossen van het kwaad.
Maar hoe moest hij dat in godsnaam gaan doen?
Haters
Met al die haters op internet, die het leuk vinden anderen te trollen? Jonge jongens die met behulp van nare filmpjes gehersenspoeld worden en gewetenloos anderen doden? Volwassenen die zich via internet vele malen jonger voordoen en zo seksueel contact hopen te krijgen met kinderen?
Jongeren die anderen via anonieme accounts het leven zuur maken? Kinderen die nauwelijks meer een stap buiten de deur zetten en gehypnotiseerd naar hun scherm staren? Bedrijven die mensen zien als product door hun gegevens te verzamelen en te verkopen?
Zijn taak leek hem schier onmogelijk.
Maar hij wist dat hij er niet alleen voor stond. Hij had zijn moeder, de herders, en de drie wijzen. En hij had daarnet ook een duif zien neerdalen die hem op de een of andere manier een heel goed gevoel gaf.
Mediawijsheid
Wat hij in ieder geval wilde gaan overdragen aan mensen was dat iedereen deel uitmaakt van een groter plaatje. En dat het daarom belangrijk is te snappen wat dat grotere plaatje is.
Dit zou bereikt kunnen worden door ze van jongs af aan te stimuleren om te creëren dacht hij. Met en voor anderen. Zodat een gevoel van onderlinge verbondenheid zou kunnen ontstaan. En bewustwording van wie je bent en hoe je dat kunt uitdrukken. En hoe je dat beter niet kunt doen. Dat zou via internet moeten gebeuren. En dan zou het mediawijsheid kunnen gaan heten.
Hij wist dat daar veel bij kwam kijken. Maar hij wist ook dat er een heleboel mensen waren die zouden willen helpen om dit te realiseren. Zoals de schrijver van dit verhaal. En misschien ook de lezer?
