Het zal ongetwijfeld iets met hormonen en hersenkwabben te maken hebben. Maar ook gewoon met levenservaring. Dat je als volwassene veel emotioneler op de gebeurtenissen in Parijs kan reageren dan een kind.
Collega Sofie en ik zijn er bekaf van in ieder geval. Veel tv gekeken, veel op social media gezien en gedeeld, veel gepeinsd en gepiekerd. Zoals ik ook anderen heb zien doen.
Ik ben woedend omdat mijn vakbroeders zijn geëxecuteerd. In mijn prachtige, hautaine, bon vivant stad Parijs.
Ik ben bang voor het volledig gebrek aan naastenliefde bij dit soort gehersenspoelde mensen.
Verdrietig om de uitzichtloosheid van deze problematiek. En om de pijn van de nabestaanden.
Kinderen hebben dat godzijdank allemaal nog niet zo.
Andere rampen
De zoon van Sofie (12 jaar) schrok wel, toen zijn moeder hem het nieuws vertelde. Maar hij vond 9/11 erger, ‘omdat daar meer doden waren gevallen’. En Syrië ook, ‘omdat het daar elke dag gebeurt’.
Hij heeft samen met zijn moeder het Jeugdjournaal en het gewone gekeken omdat zij dat belangrijk vond. Ook omdat ze had gedacht dat ze het er op zijn school wel over zouden gaan hebben. Dan zou het gek zijn als hij van niets wist. Maar op school is er niet over gesproken.
Na de journaals heeft hij een uur lang tegen zijn moeder aangepraat. Hij had geen behoefte om zelf nog filmpjes op internet te bekijken. Daar was Sofie wel blij om.
Hij denkt erover na en is dan weer met wat anders bezig. Slaapt er niet slechter van.
Domme daders
Hij is ook niet bang zegt hij. Hij heeft voor zichzelf een theorie bedacht die verklaart dat in Nederland zo’n aanval niet zal plaatsvinden. Want Nederland is niet zo’n bekend land, zoals Frankrijk met z’n Eiffeltoren. Daarom zijn we niet interessant voor terroristen.
De daders vindt hij gewoon dom. Omdat ze niet begrepen dat de cartoons waren bedoeld om mensen aan het lachen te krijgen. En niet als doel hadden om te beledigen.
Hij heeft wel veel gelezen en bekeken over de Bijlmerramp. Vond ‘ie vooral interessant om te weten hoe het zat met die boutjes van de Boeing.
Bloederige beelden hoeven voor hem niet. Maar hij wil wel graag weten hoe iets komt en hoe het kan worden opgelost.
In het geval van moslimterrorisme zouden politieagenten volgens hem undercover moeten gaan, om zo informatie in te winnen en te weten hoe ze de jongens moeten aanpakken die dit pad opgaan. Jongeren die er net zo uitzien als een ander en die deze agenten dan zouden moeten herkennen.
Niet afschermen
Niet elk kind denkt er zo over na. Maar elk kind wil wel leren.
En het onbedorven kind laten opgroeien in onschuld is een utopie.
Je kunt een kind niet afschermen hiervoor en dat moet je ook niet willen vind ik. Je leert een kind hoe hij kan leven in deze maatschappij en daar hoort het zien van dit geweld helaas bij.
Wat je wel doet is duiding geven, voor zover dat mogelijk is. En vooral luisteren naar die van het kind zelf.
Een mooi stuk, dank daarvoor. Maar het eind – daar kijk ik toch wat anders tegenaan. “Het onbedorven kind laten opgroeien in onschuld is een utopie. Je kunt een kind niet afschermen hiervoor en dat moet je ook niet willen vind ik.” Mijn kleine is nog te jong – maar was íe wat ouder, dan ging de tv niet aan. Het nieuws in z’n algemeenheid is zeker de laatste jaren tendentieus en sensatiebelust. Ik citeerde in de Mediawijzer 2013 al een criticus die zei: “In plaats van de burger te informeren en hem of haar inzicht te geven in hoe de wereld in elkaar zit, doen de media niets dan sensatie najagen, paniek zaaien en ophitsen.” De politici, deskundigen en analisten die in de media aan het woord komen, maken het er niet beter op. Gedwongen door de logica van de mediacratie, kunnen ze zich slechts uitdrukken in affirmerende krachtstermen. Wat heeft jouw zoon eraan om te luisteren naar een minister-president van een partij, die zich diametraal opstelt tegenover de moslimgemeenschap, meeparadeert met de PVV, maar met droge ogen spreekt over “respect en verdraagzaamheid”? Nee – bij mij blijft de tv uit. Ik wacht wel tot de BBC of de VPRO er een verhelderende documentaire over gemaakt heeft. En tot die tijd lees ik mijn kind stukken voor uit The Guardian, de NYT, en Al-Arab.
Voor mij is het niet het één of het ander maar wel leren om ook met sensatie-tv om te gaan. Jij kan de tv wel uithouden maar ze zien het toch wel en dan kun je er maar beter bij zijn, juist om te duiden. Bovendien is hij daar op deze leeftijd voor een verrassend groot deel al zelf toe in staat – hij heeft die minister wel door. Dit ontwikkelen van inzicht – nieuwsbegrip is ook belangrijk. En ja, als de VPRO een documentaire hierover uitzend zal ik willen dat hij deze ook ziet.
Hi Daniel, en jij weer dank voor het compliment. Ik vind je te kort door de bocht over de media, maar natuurlijk prima om als ouder te selecteren wat je je kind wel en niet laat zien. Of laat horen of lezen. Het is goed dat een kind duiding van z’n opvoeders krijgt bij wat er gebeurt in de wereld en ook z’n eigen visie kan ontwikkelen. Zodat ‘ie betrokken wordt bij de samenleving en kritisch naar media kan kijken. Dat bedoelde ik met niet afschermen.
Hallo Muriel,
heel erg vreemd en kan eigenlijk niet dat er op school niet over is gesproken. Mooi stukje. bedankt.
Susan