Hoe zorgen we voor technologie waar we echt wat aan hebben, in plaats van alleen maar erdoor verleid te worden onze gegevens af te staan?
Zenuwachtig kijk ik op mijn tablet. Ik heb een alert gekregen dat mijn iPhone is gelokaliseerd. In Brussel. Kaartje erbij. Wat nu?
Toch maar weer de politie gebeld: kunnen en doen zij hier iets mee zodat ik mijn gestolen iPhone weer terug krijg?
Nee.
De informatie van het alert is lang niet up-to-date genoeg. Van uren geleden zelfs, dus dat heeft inderdaad niet veel zin. Gesteld dat de politie überhaupt al die moeite zou willen doen en haar collega’s in België erop af zouden sturen.
Als ‘ie gestolen is heb je er dus helemaal niks aan, aan die findmyiphone app.
Zonder smartphone
Ik zit al een paar dagen zonder mijn smartphone en voel me verweesd. De bus pakken duurt twee keer zo lang omdat de opgehangen informatie qua usability heel belabberd is. En de verstrekte informatie door irl personen niet helemaal klopt.
Ik mis vooral het ‘eventjes’ contact met iedereen. De continue stroom aan informatie kan ik grotendeels wel opvangen met andere apparaten. Godzijdank zijn mijn agenda en contacten bewaard gebleven.
Ja, ik ben intensief gebruiker van apps en internet en ik koop er ook van alles. Maar ik weet wel wat ik doe, en dat geldt denk ik niet alleen voor mijzelf. Het zou wel wat minder kunnen.
Digitale verleidingen
Vorige week was ik met collega’s van Mediawijzer bij een Meetup naar aanleiding van het programma What makes you click. Het commerciële deel van de online wereld draait om het verkrijgen van conversies en data, en is inmiddels zo vernuftig ontwikkeld dat je als gebruiker niet eens door hebt dat je daar aan mee doet.
Vooral omdat we eigenlijk veel meer door onze emoties worden geregeerd dan onze ratio. Dat maakt ons gevoelig voor meldingen als ‘nog maar 1 stoel beschikbaar!’ bij vliegtuigtickets of ‘andere mensen kochten ook’ bij online winkels.
Mediawijsheid
Aangezien we van de wetenschap en de overheid weinig inzicht hoeven te verwachten (doordat ze bijvoorbeeld geen toegang krijgen tot die data), moeten we als consumenten zelf grip zien te krijgen hier op. Volgens ‘verleidingspsycholoog’ Bart Schutz zijn we online allang geen autonome wezens meer en is dat ook niet zo erg omdat al die apps het werk voor ons uit handen nemen.
Toch blijf ik als mediawijsheidprofessional streven naar en geloven in het stimuleren van een kritische blik bij klein en groot. En een beetje autonomie vind ik toch ook wel fijn.
Time well spent
Het initiatief van Tristan Harris spreekt mij dan ook erg aan. Met zijn ‘Time well spent’ beweging roept hij bedrijven en designers op apps en sites te ontwikkelen die de waarden die wij als mens belangrijk vinden, te respecteren. Dus geen digitale media meer ontwikkelen die ons zo lang mogelijk bezighouden en ons afleiden van belangrijkere zaken.
‘We believe in a new kind of design, that lets us connect without getting sucked in. And disconnect, without missing something important.
And we believe in a new kind economy that’s built to help us spend time well, where products compete to help us live by our values.’
Hij wil dus dat we kritisch, maar ook creatief nadenken over de tijd die we online doorbrengen: hoe kan het beter? Hoe zorgen we voor ‘humane technology’?
Daar kunnen we wel wat mee, zeker in het onderwijs.
