‘Mevrouw wilt u dit filmpje zien? Het is wel een beetje seksistisch hoor’. Vervolgens zit ik op de pc van een studente een viral smartphone filmpje te bekijken van een jongen die een meisje vingert in de disco. De jongen heeft er duidelijk veel schik in en maakt er een performance van. Het meisje ligt in extase achterover. Read more
Duizenden meisjes die voor hun popidool uit de kleren gaan voor hun webcam. Twee jongens die zich afvragen of ze wel kunnen poepen en masturberen nu ze 24/7 online worden gestreamd. Read more
Of je er nog een beetje leuk uitziet na je veertigste hangt niet af van je sekse. Ook al denken Hollywood en omroepen daar anders over. Read more
Bij muziek en beelden uit de jaren zeventig word ik heel vrolijk. Ik ben gek op die wijde pijpen, suède rokjes, die hesjes met franje en afrokapsels. Read more
Er zitten inmiddels zo’n 2,5 miljard mensen op internet, vertel ik aan kinderen van de basisschool. Als jij straks een website gaat maken, kunnen die hem allemaal zien.
Maar er zijn nog heel veel andere websites natuurlijk, zeg ik dan. Dus als je wilt dat ze de jouwe ontdekken moet je wel een leuke hebben. Vertel dus iets waar je veel van weet. Zorg ervoor dat ze iets leren van jou en je website. Maak het gezellig met plaatjes en filmpjes. Zet niet alles op de homepage maar verdeel het op een logische manier over verschillende pagina’s. Read more
Regelmatig kom ik op congressen medetwitteraars tegen. Als ik ze nog niet ‘irl’ kende, is dat soms best een verrassing. Ook andersom, zo blijkt.
Want hoe ze eruit zien klopt wel, maar toch ook weer niet. Van zo’n piepklein tweedimensionaal profielfotootje op social media vorm je blijkbaar een aangepast beeld in je hoofd. Je voegt er je eigen saus aan toe. Read more
Op social media wordt het gewaardeerd als je jezelf en dus authentiek bent.
Dit houdt in:
Eigenlijk is het bizar dat je als kind al moet nadenken over je online imago. Met het idee van ‘wat je op internet zet gaat er nooit meer af’ en ‘je toekomstige werkgever kijkt mee’ zijn kinderen die een online profiel hebben zo ongeveer vanaf hun 8e al bezig met hun ‘brand’.
Richt het zich dan nog vooral op het vermijden van potentiële engerds (dus geen bikinifoto’s op je Hyves), richting middelbare school gaat het steeds meer over ‘hoe wil ik overkomen’.
Onder de radarOok op scholen valt mij als mediacoach met een achtergrond in de media (in plaats van onderwijs) op, dat je veel moeilijker dan vroeger onder de radar kunt blijven. Naar mijn idee besteedde ik een groot deel van mijn schooltijd aan dagdromen en denken aan mijn leven buiten schooltijd, dat een stuk spannender was. Ik sprak nooit een docent of mentor over mijn privézaken en niemand sprak mij ergens op aan.
Nu word je als leerling begeleid, uitgedaagd, gemonitord, besproken, naar de mentor of maatschappelijk werker gestuurd, individueel of in groepjes aan een project gezet waar je geacht wordt jouw inbreng te geven, worden je ouders erbij betrokken, enzovoorts. Zie dan nog maar eens een beetje onzichtbaar door die school heen te komen.
Toch is dat wel goed denk ik. Vooral omdat je nu zoveel met online imago’s wordt geconfronteerd: dan is het handig dat je alvast een aardig identiteitsbesef hebt. Om te doorzien dat wat anderen posten vaak ook maar een verbeterde versie van de werkelijkheid is, en je je daar dus niet ongelukkig over hoeft te voelen. Maar ook om te beseffen dat je Facebookpagina of Tumblr profiel maar een deeltje van jezelf vertegenwoordigt. En dat je dus prima meerdere online imago’s kunt hebben, waar je toch min of meer authentiek bent. En gelukkig is er voor de puber die toch nog steeds gesteld is op een privéleven WhatsApp.
Toen ik voor de eerste keer chatte (rond 2000) was het even wennen. We hadden op het werk een live chat met een DJ georganiseerd, voor bezoekers van de site Vrouwonline. Om het te testen gingen mijn collega’s en ik alvast even proefdraaien met de DJ. Het werkte, maar het werd ook een complete Babylonische bende van iedereen door elkaar en geen idee op welke vraag hij nu weer antwoord gaf.
MSN Messenger was (in ieder geval voor mij) de eerste mogelijkheid die het internet bood om real time met vrienden en collega’s in contact te staan. Dat is nu uitgebreid met social media als Twitter en Facebook.
Online omgangsvormen
Dit schrijvend converseren bracht nieuwe ontwikkelingen en conventies met zich mee. Zo kwam je er bijvoorbeeld al snel achter dat dingen veel eerder verkeerd konden worden opgevat dan in een face to face situatie. Ook is het veel makkelijker met onbekend(er)en in gesprek te gaan, en zijn flirten en grapjes vele malen eenvoudiger via chat te doen (geen rood hoofd dat je verraadt, meer tijd om iets spitsvondigs te bedenken) wat ook weer uit de hand kan lopen.
Vergeleken met een irl bezoek of telefoongesprek, is chatten meer een stukje bij beetje verhaal. Je kletst wat, doet een spelletje (alleen of samen), gaat wat anders doen, komt weer terug, kletst weer verder. Daar komt dus geen einde aan. Leren afbakenen is dan wel zo handig.
Online en ‘echte’ vrienden
Het is leuk om ineens te chatten met een vriendin die ver weg woont, of die dichtbij woont, maar waarvoor je te lui bent om het huis uit te gaan omdat het regent. Het is ook leuk om op je verjaardag heel veel felicitaties te krijgen van al je online vrienden, waarvan je de meeste wellicht nauwelijks kent. Thuis krijg je dan ook nog je ‘echte’ vrienden op bezoek, waarmee je taart eet, dronken wordt etcetera.
Ik heb dat oordeel over online vriendschappen en conversaties, dat ze oppervlakkig zouden zijn en irl contact wegdrukken, dus nooit begrepen. Ik merk aan mezelf en jongeren dat het prima naast elkaar kan bestaan, en het gewoon een leuke aanvulling op elkaar is. Het is wel goed om bovengenoemde (en nog een paar andere) zaken daarbij in de gaten te houden. En leer wat msntaal: het staat heel hip, maar vooral: je kunt de chats tussen jongeren dan beter begrijpen.